Η διαιτησία είναι ένας εναλλακτικός τρόπο επίλυσης διαφορών ως μορφή «νομικής αυτορρύθμισης», η οποία αποσκοπεί στην επιτάχυνση της απονομής της δικαιοσύνης, δίνοντας στα εμπλεκόμενα μέρη την πρωτοβουλία στην ίδια τη διαδικασία της απονομής της. Τα μέρη έχουν τη δυνατότητα με σχετική συμφωνία να επιλέξουν εξειδικευμένους με το αντικείμενο της προς επίλυση διαφοράς διαιτητές, τον τόπο και τη γλώσσα διεξαγωγής της διαιτητικής διαδικασίας, το εφαρμοστέο επί της διαφοράς δίκαιο κ.λπ. Επομένως, διαιτησία είναι η συμβατικά επιλεγμένη δεσμευτική εκδίκαση ορισμένης διαφοράς από ιδιωτικούς δικαστές, αντί των τακτικών δικαστηρίων. Το διαιτητικό δικαστήριο εκδίδει στο τέλος της διαδικασίας μια δεσμευτική απόφαση, η οποία παράγει δεδικασμένο και εκτελεστότητα, όπως δηλαδή και οι αποφάσεις των κρατικών δικαστηρίων. Με την επιφύλαξη της τήρησης των κανόνων που εξασφαλίζουν τη διεξαγωγή δίκαιης δίκης, καθώς και εκείνων των κανόνων στους οποίους αναφέρεται ενδεχόμενη αντίθετη συμφωνία των διαδίκων, οι διαιτητές δεν δεσμεύονται από τους κανόνες του δικονομικού δικαίου. Μπορούν επίσης να δικάσουν δίχως να δεσμεύονται από τους μη δημόσιας τάξης κανόνες του ουσιαστικού δικαίου.